Als ouders denken we nogal eens te weten wat goed is voor onze kinderen:

 Welke keuzes ze moeten maken,   wat het beste bij ze past, wat ze wel en niet horen te doen, welke studie richting of beroepskeuze gemaakt moet worden,    in sommige gevallen gaat het tot aan de keuze van hobby, sport of levenspartner.

Als ouder lijken we alwetend te zijn wat onze kinderen betreft.  Ik heb het hier niet over het moeder gevoel of moederinstinct of vaderinstinct. En er is natuurlijk niets mis met het geven van raad of het naleven van leefregels, maar dat is niet hetzelfde als onze ideeën doordrukken.

Om onze ideeën wat extra kracht bij te zetten gooien we met de termen, ik ben ook jong geweest, of zoiets als die weg ben ik je al voorgegaan, of … ik heb meer levenservaring dan jij of ik beschik over meer wijsheid gezien ik meer heb meegemaakt en ouder ben. Wat we hierbij niet doorhebben is dat we ongevraagd ons model van hoe het leven zou moeten zijn of hoe ons eigen leven had moeten zijn, opleggen aan onze kinderen. Dit model is onder andere gekleurd door de tijd waarin wij zijn opgegroeid en niet onze kinderen. We lijken niet door te hebben dat het leven zich überhaupt niet in een model laat persen.

Dat ons model van het leven is opgebouwd uit allerlei onbewuste overtuigingen en verdringingen is ons vaak niet bekend.   Ook niet dat het model eigenlijk niet dienend is voor onze innerlijke groei en eigenlijk een harnas is. Vaak is dit model dienend aan onze   onbewuste angsten, onzekerheden en ons eigen ongemak wat we niet willen aankijken en voelen. Dit willen we koste wat het kost uit de weg gaan en we richten ons op het model van “een goed mens zijn”.    

Alles wat daar niet in past, verdringen we uit ons bewustzijn naar de schaduw, ons onbewuste en projecteren we vanaf nu op onze omgeving.     Onze emotionele reacties en oordelen leiden ons terug naar onze EIGEN schaduw stukken Maar er is ook een heel grote kans dat juist onze kinderen deze schaduw en verdringingen oppakken en uitleven. Dit is hoe dynamische processen en familie- systemen werken. Het werk van Els van Stein en Bert Hellinger kan je hier meer inzicht in geven. 

Stel jij laat jouw waardevolle spullen en rommel overal slingeren, dan loopt iemand anders ertegenaan! Zo werkt het eigenlijk ook met alles wat wij als ouders in het leven niet willen aankijken, doorvoelen of ontwikkelen, dit laten we onbedoeld liggen voor het nageslacht. In het stuk “De illusie van gelijke opvoeding” kun je daar meer over lezen. 

Het is dus heel goed mogelijk dat juist datgene wat je als ouder afkeurt, terugziet (als projectie) in je kind. Niet omdat dit je kind vertegenwoordigt maar het vertegenwoordigt jouw schaduw die je zelf niet hebt opgepakt maar hebt verdrongen. En dan lijken we ineens te weten wat het kind aan moet met datgene we zelf hebben laten liggen, of niet eens hebben durven aankijken.

Dit is vooral een onbewust proces en je hoeft je zeker niet schuldig te voelen, er is hierbij echt geen schuld, maar door ernaar te kijken, krijg je er meer bewustzijn op. Doordat je er meer bewustzijn op krijgt wordt de verandering al ingezet.  Ook al lijken ervaringen van onze kinderen overeen te komen met ons eigen leven, dan nog betreft het niet hetzelfde leven. Jouw leven en het leven van je kind zijn twee verschillende levens.

Tenzij jullie exacte deel kopieën zijn, weet je dus helemaal niet hoe jouw kind het ogenschijnlijke overeenkomstige beleefd, maar we projecteren daar onbewust onze eigen binnenwereld op. Hierbij zadelen we ons kind onbedoeld op met onze eigen emoties. Nogmaals, voel je hier niet schuldig over, ik denk dat ik dit niet voldoende kan herhalen in de tijd waarbij alle schuld vaak naar de ouders wijst, en een groot gedeelte van de mensheid gebukt gaat onder schuldgevoelens.

Terug naar de Wijsheid

Er zijn mensen die denken dat leeftijd staat voor wijsheid. Als je goed oplet, is dit ver weg van de waarheid. Wijsheid hoeft namelijk niet gepaard te gaan met leeftijd. We zien in het dagelijks leven zeer jonge kinderen met een enorme wijsheid of ruim bewustzijn. Ze trillen veel hoger en dragen veel licht en liefde uit.

En we komen ook bejaarden en volwassenen tegen die emotioneel of psychologisch gezien een stuk minder volwassen of wijs zijn. Of we doen nauwelijks aan zelfreflectie en hebben oordelen tot kunst verheven. Leeftijd is dus geen garantie voor wijsheid!

Wat is dan wijsheid?  En hoe komen we eraan?

Ik denk dat kennis nogal eens verward wordt met wijsheid, andermans wijsheid en kennis lees je in de boeken maar jouw eigen wijsheid zit in: De ervaring die volledig is doorvoelt en geïntegreerd.  Maak je iets mee en je verdringt het gevoel ervan, je doet niet aan zelfreflectie en je trekt verkeerde conclusies dan verkrijg je geen wijsheid uit deze ervaring. Wanneer je merkt dat de ervaring je cirkeltjes in je hoofd laat draaien dan is hij dus niet toegelaten en geïntegreerd. Wanneer je merkt dat je de situatie meteen wilt aanpakken en oplossen, dan is er vaak geen sprake van integratie of acceptatie.

 De oplossing ligt hem in het ontspannen in wat IS. Acceptatie van het huidige moment, de ervaring volledig toelaten met een open hart! ( helaas leren we dit niet op school)

Pas daarna kan het jou loslaten en tot die tijd zet je de situatie vast in de kramp en sluit je de pijn ervan op in je hart.   Vervolgens kan deze opgeslagen pijn getriggerd worden omdat het een plek heeft gekregen. De pijn ligt daar nu opgeslagen als een energetische lading en de juiste knop hoeft alleen maar te worden ingedrukt.

Of de huidige ervaring haakt aan op een eerder opgeslagen stuk waardoor je buiten proporties reageert, de eerdere opgeslagen lading c.q. onderdrukte emotie doet dan ook mee. Energieën kun je door je open hart laten gaan als zijnde trillingen, zo laat je de ervaring toe en laat het geen plekken achter.

Maar hoe kan het dan dat er zeer jonge kinderen zijn met veel wijsheid?

Deze kinderen lijken in contact te staan met een intelligentie en een weten wat ze gezien de leeftijd niet zouden kunnen weten.      Dit heeft te maken met de trilling of frequentie die (nog) is afgestemd op het eenheidsbewustzijn. Dit eenheidsbewustzijn heeft een eigen of alomvattende intelligentie.    Het kan alles doorzien omdat dit het beginnende principe zelf is, het beginsel of de drager van het bestaan. Het is van het begin der tijden en heeft niets gemist. In oorsprong zijn wij eenheidsbewustzijn, nu in deze aardse realiteit zijn we hier een stukje van.

We kunnen ons hier ook op af stemmen via ons hart. 

Als ouders of volwassenen zijn we vaak al zo geconditioneerd en geprogrammeerd dat ons bewustzijn behoorlijk is vernauwd. We bewandelen het leven met een pakket aan overtuigingen, aannames en conclusies (ons model van het leven) die voor deze vernauwing verantwoordelijk is. Ze hebben onze mind dichtgetimmerd. Wanneer bewustzijn door ons heen blaast, dan blaast het tegen de dichtgetimmerde mind vol met aannames en overtuigingen en een hart vol met pijnplekken.  Er kan geen nieuwe informatie binnenkomen. Dit hebben jonge kinderen nog niet in die mate, ze staan vaak nog volledig open, en dus in contact met deze alomvattende wijsheid. 

Wanneer we bovenstaande in ogenschouw nemen, kunnen we misschien begrijpen dat we ontzettend veel kunnen leren van onze kinderen. En dat we onze eigen ideeën en potenties zelf mogen leven, ontwikkelen en ervaren dan geven we onze kinderen de ruimte datzelfde te doen. Vinden we dat kinderen sneller moeten worden omdat ze te traag zijn? Dan is dit misschien wel de uitnodiging dat juist WIJ mogen vertragen.

Vinden we dat kinderen weerbaarder moeten worden omdat ze te zacht of te gevoelig zijn? Dan is dit misschien wel het signaal dat WIJ ons gevoel meer mogen toelaten. Dat we mogen verzachten en meer kwetsbaarder mogen zijn. In een wereld met de tijdsgeest van, saai angst, verdeel en heers. Waar macht, haast, hardheid en onderdrukking de boventoon voert, hebben we voornamelijk te maken met de lagere emoties, angst, haat, jaloezie, hebzucht etc..

De lagere emoties hebben een lagere trilling.

We hebben deze kinderen met veel licht en een hoge trilling dus ontzettend hard nodig om ons uit de lagere trilling te halen. Ze brengen zoveel liefde en licht omdat dit heel hard nodig is hier op aarde. Misschien hoeven deze kindjes niet in de ratrace te worden gedrukt maar is het een uitnodiging voor ons om de ratrace wat meer te verlaten.