Bianca Meijer is (spiritueel) coach, therapeut, counselor en zelfstandig ondernemer, maar
bovenal ervaringsdeskundige op veler levensgebieden.

Al op zeer jonge leeftijd hield ze zich bezig met grote levensvragen: Wat bepaalt het menselijk geluk? En wat bepaalt het menselijk lijden? Hoe komt het dat voor de een succes een vanzelfsprekendheid is en voor de ander iets ongrijpbaars lijkt te zijn? En ditzelfde vroeg ze zich af over de fysieke en psychische gezondheid.

Op vakantie in de Dominicaanse republiek constateerde ze iets wat haar zienswijze op de kop zette.

Ze bracht bij elkaar, 5 jaar door op bijna alle continenten van de wereld en observeerde verschillende culturen, tradities, mens dier en natuur. Haar leven kenmerkte zich door vallen en weer opstaan, vele hoogtepunten maar ook vele dieptepunten.

Ze volgde in totaal meer dan 7 jaar aan opleidingen op het vlak van toegepaste psychologie en ze bestudeerde onderwerpen m.b.t. het bewustzijn en bewustzijnsverruiming, spiritualiteit, genezing, heling, innerlijk leiderschap, zelfrealisatie, gezondheid, trauma en de complexiteit van systemen en de universele wetten.

Maar ze is vooral een student van het leven met een enorme fascinatie voor het menselijk geluk en bewustzijn. Zoals ze zelf aangeeft raakt ze nooit uitgeleerd. Ze ontdekte na een lange zoektocht wat het menselijk geluk en gezondheid in de weg staat en dit is inmiddels haar levenswerk geworden. Ze begrijpt de spirituele dementie achter de materiële werkelijkheid. Een bijdrage leveren aan het levensgeluk van haar medemens is haar missie.

Haar visie is erop gericht om van de wereld een betere plaats te maken om te leven.
Vrijheid, en harmonie staan hierbij centraal. Het gaat bij haar vooral om gelijkwaardigheid en volledige zelfexpressie voor ieder individu.

Ze is in staat om (onzichtbare) werelden met elkaar te verbinden en schijnbare tegenstellingen met elkaar te versmelten. In dit boek neemt ze je mee op reis in haar binnen en buitenwereld en hoe alle ontdekkingen en observaties het huidige wereldbeeld en het huidige denken op de kop zetten.

Wat hieraan vooraf ging:

Gedeelte Autobiografie kort samengevat uit het boek: “Oost Indisch spiritueel”

“Op mijn 2e levensjaar was ik al overspannen, een jaar later had ik vaak ernstige buikpijnen waardoor ik soms niet kon lopen. Op mijn 6e begonnen de suïcidale gedachten en het gevoel hier niet meer te willen zijn. Ik begreep niets van deze wereld. Heftige somberheid wisselden zich af met woede buien met name op mijzelf gericht. Een jaar later kreeg ik migraine en ik was als kind vaak ziek in de schoolvakanties. Keelontsteking, ontstoken ogen en veel buikpijn afgewisseld met migraine aanvallen. Op mijn 9e begon ik met roken en op mijn 12e met blowen, alles om maar niet te hoeven voelen. Een paar jaar later kwamen andere vormen van drugs in mijn leven waaraan ik (tijdelijk) verslaafd raakte. Ook ontwikkelde ik in deze periode anorexia wat later omsloeg in boulimia, ik was vaak depressief en somber en ook in de greep van objectivicatie. Ik was me niet eens bewust van de diepe zelfhaat en zelfafwijzing wat als rode draad door mijn perceptie liep, ook voelde ik me erg dom en bovenal mislukt.

Op mijn 16e wederom overspannen en ik verstopte me achter drank en drugs -misbruik en een onstuimig roekeloos leven. In de tussentijd bleef ik zoeken naar een manier van omgaan met mijn enorme onzekerheid, en een fundamenteel gevoel van schaamte en niet goed genoeg zijn. Ik was me er niet eens van bewust dat ik me eigenlijke altijd angstig en onveilig voelde. Van de buitenkant zag het er heel anders uit, ik was volledig van mijzelf afgesplitst om de horror sensaties en de enorme gevoeligheid die in mij aanwezig leek te zijn maar niet te voelen. Overigens was ik me hier toen ook nog niet van bewust. Er was ook altijd een diep gevoel van verlatenheid aanwezig die in zijn omvang niet te beschrijven valt.

De depressies werden heftiger en ik verstopte alles achter mijn werkverslaving wat weer resulteerden in meerdere burn-outs. Heb werkelijk altijd het gevoel gehad ergens een afslag te hebben gemist en niet thuis hoorde hier op aarde. Regulier heb ik meerdere keren hulp gezocht, volgde tijdelijk verschillende therapieën maar voelde me vaak niet gehoord of begrepen en de resultaten bleven uit. Ook was ik me er niet van bewust dat ik überhaupt grenzen had. Ik was ervan overtuigd dat ik fundamenteel niet spoorde en dit maskeerde ik achter uiterlijk vertoon. Een goede baan, veel geld, eigen appartement en een mooie auto, verre reizen en een feestleven, het hielp allemaal tijdelijk. Van binnen leek ik langzaam dood te gaan. Ik had werkelijk geen idee dat de labels die ik regulier opgeplakt kreeg de symptomen waren van chronische complexe PTSS wat pas aan het licht kwam na luxatie van oude trauma’s bij een auto- ongeval. Dit was pas vele jaren later.

Op mijn 18e was ik in de Dominicaanse republiek en zag daar iets in de ogen van de mensen wat ik niet eerder had gezien. Ze straalden zo’n intense liefde en geluk en heelheid uit. Wat was dit? Deze mensen waren in onze ogen arm maar ik zag alleen maar rijkdom, warmte en liefde, dit fascineerde me enorm! Het liet me niet meer los en ik nam me voor alles anders te gaan doen en gas terug te nemen. Ondertussen in Nederland zat ik al gauw weer in mijn workaholic en feest ritme waarachter ik mijn diepe ellende verstopte. In de tussentijd bleef ik zoeken naar een manier om gelukkig te zijn, en besloot de wereld af te reizen, op zoek naar dit geluk wat ik bij de dominicanen had gezien dacht ik, maar in werkelijkheid was ik voor mijn diepe innerlijke horror sensaties op de vlucht. Ik versleet vriendjes en uiteenlopende banen, van financieel adviseur tot paaldanseres en alles wat daartussenin zit, ik leek een wandelende paradox. Ondertussen beleefde ik de vele facetten en de diversiteit van het leven en van mens zijn maar de depressie en suïcidaliteit lag altijd weer op de loer. Helemaal toen ik gedesillusioneerd op de bank zat na mijn wereldreis en me realiseerde dat, tenzij ik op de bodem van een glas wodka of wijn had gelegen mezelf niet had gevonden en al helemaal niet die liefde en warmte die in de ogen van de Dominicanen had gezien.

De horror en ongelofelijke krachtige emoties van uitzichtloosheid leken me bijna over te nemen. Totdat ik besloot op welke manier ik er een einde aan zou breien die niet veel dapperheid of moed vergde. Dit gaf me tot mijn grote verbazing al wat meer lucht zodat ik iets kon ontspannen in mijzelf en het zwarte horror gat niet werd ingezogen. In hetzelfde moment kon ik ineens weer horen wat er op de tv was. Het boek van Susan Smit, Heks werd gepromoot. Op de één of andere manier leken alle cellen van mijn lichaam hierop te reageren, alsof ze voor het eerst wakker werden uit een diepe slaap. Vervolgens struinde ik bijna onophoudelijk heel het internet af over dit onderwerp, schaduwkanten, bewustzijn en energie. De wereld was niet zo vlak, mat en grijs zoals ik het beleefde en er was toch meer! Dit was het begin van mijn spirituele zoektocht, waar ik vele antwoorden op mijn vele levensvragen vond. Ik beleefde bewustzijnstoestanden waardoor ik dwars door de illusie van deze aardse werkelijkheid kon zien.

Het is achteraf gezien, ruim 20 jaar later mijn levenswerk geworden. Met vallen en opstaan, verdwalen en weer vinden, achteruit en vooruit, met veel hoge pieken en diepe dalen. In het boek “ Oost Indisch spiritueel “ neem ik je mee op deze reis, die overigens nog niet ten einde is. Ik hoop van harte dat ik je met mijn ervaringen een stukje verder kan helpen op jouw levensreis. We zijn we maar één krachtig besluit verwijderd van een totaal ander leven of een totaal andere beleving. En de oplossing zit in ons Zelf!”